آبخورگ ما

غزل:پرده از چهره برانداز و تو بیداد ببر

پرده از چهره برانداز و تو بیداد ببر

                           کفر  و جهل و ستم و فقر ، زبنیاد ببر

در غیابت همه اوباش به تک می تازند

                         لحظه ای جلوه نما، حیله ی شیّادببر

همه هستی زده است زیرلوایت خیمه

                      پس ظهوری بنما غصّه و غمباد ببر

کُلِ عالَم همه ویرانه وخون آلود است

                          قدمی رنجه نما و همه جلّاد ببر

همه­ ی منتظران چشم به راهت قائم

                        تو قیامی بنما و همه دلشاد ببر

حاکمان زر و تزویر به کل ، شدّادند

                         ای سرا پا همه جنّت همه شدّاد ببر

کبک و طاووس وقناری همگی در قفس اند

              مرحمت کن ، قفس تنگ جهان و همه صیّاد ببر

واژه ی عشق ز مفهوم خودش خالی گشت

                عشق شیرین به سر عاشق فرهاد ببر

قامت سرو خمیده است ز پی آبِ نیاز

                     آب دیدار رسان و همه آزاد ببر

«دل که آیینه ی صافی است غباری دارد»*

              چهره بنما و غبار از دل فولاد ببر

پدرانت چو خودت یوسف زهرا بودند

                     یوسفا آی و ز مردم همه فریاد ببر

«ذوالفقاری » همه ایام چنین می گوید :

            پرده از چهره برانداز و تو بیداد ببر

* مصراع داخل گیومه از حافظ تضمین شده است

حسین ذوالفقاری

94/3/10